No-thinking mode..

Δε γράφω για να μην σκέφτομαι.. Sorry guys..

One day at a time..

Συνήθως ψάχνουμε πράγματα μέσα στη σύντομη ζωή μας που την κάνουν πιο όμορφη. Είναι θεϊκό όμως να βρίσκεις κάτι που της δίνει νόημα ,ίσως μια μεγάλη λάμψη από δύο όμορφα μάτια που δε γνωρίζεις, αλλά σε κάνουν να πιστεύεις πως σε αυτα υπάρχει όλη η ευτυχία του κόσμου. Μια αγκαλιά, ένα φιλί είναι αρκετά για να πεις πως αξίζει να έχεις χίλιες ζωές για να ζεις αυτό το όνειρο συνέχεια. Σ'ευχαριστώ που με κανείς να το ζω..

(δεν το έγραψα εγώ, και συγγνώμη που δε θυμάμαι από που το βρήκα, αλλά είναι τόσο αλήθεια που έπρεπε να υπάρχει και εδώ)

Κύματα..

Μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής, πως γίνεται να συνηθίσεις την απουσία του για ένα χρόνο; πως γίνεται να συνηθίσεις να μην τον βλέπεις, να μην τον αγγίζεις, να μην τον φίλας, να μην κοιμάσαι στην αγκαλιά του τα βραδιά για ένα χρόνο; πως γίνεται ζήσεις χωρίς αυτόν για ένα χρόνο; πως το συνηθίζεις; έκανα το λάθος να τα σκεφτώ όλα αυτα σήμερα.. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, να πονάω, να νιώθω την καρδιά μου να σταματάει.. Ένιωθα ότι δε θα μπορέσω να μείνω σ'αυτό το σπίτι μόνη μου, χωρίς αυτόν.. Ένιωθα να πνιγόμαι..
Δεν εχω ξανάνιώσει πότε κάτι τέτοιο και φοβάμαι.. Φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω..
Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω αφού δεν εχω κανέναν για να μιλήσω.. Το κύμα θλίψης, στενοχώριας, πνιγμού και φόβου ξανάρχεται.. Καληνύχτα σας..