Ήρθε το χαρτί.. Καλαμάτα.. Ένιωσα να χάνω τη γη κάτω απ'τα πόδια μου.. Μόνο όταν μου το είπε συνειδητοποίησα ότι θα φύγει.. Και δεν είναι τόσο ότι θα φύγει, όσο το ότι είναι δύσκολος άνθρωπος και η επικοινωνία θα είναι πολύ δύσκολη.. Κι αυτό είναι που με φοβίζει.. Του είχα ζητήσει (καλώς η κακώς, δεν ξέρω) να μου λέει μόνο μια καληνύχτα το βράδυ, έστω και με μήνυμα, αλλά μου είπε δε θα το κάνει.. Όπως επίσης μου είπε ότι θα μιλάμε τόσο συχνά όσο μιλάει στη μάνα του.. Μια φορά τη βδομάδα, δηλαδή, και αν.. Κεγώ τρεμω από φόβο, ότι θα τον χάσω γιατί θα κάνω μια λάθος κίνηση..
Ξέρω ότι το να κρατώ τον εαυτό μου απασχολημένο όσο το δυνατόν περισσότερο είναι η καλύτερη λύση.. Δε θα τον κουράζω έτσι, και δε θα σκέφτομαι συνέχεια ότι μου λείπει.. Αλλά δεν ξέρω αν μπορώ να το κάνω.. Και δεν μπορώ να του πω τίποτα απ'όλα αυτα γιατί θα τον φορτώσω με δικα μου προβλήματα κυρίως τώρα που έχει να σκεφτεί τα δικα του..
Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι θα μένω στο σπίτι μας, θα τον νιώθω συνέχεια γύρω μου και οπότε έχει άδεια θα μένουμε και πάλι μαζί..
Ο φόβος όμως παραμένει..
Αργυρούλα μου ξέρεις τι είπε κάποιος: "Αν αγαπάς κάποιον άσ'τον να φύγει, αν γυρίσει θα'ναι παντοτινά δικός σου". Δεν είναι ψέμα. Αυτό που ζεις το'χω ζήσει. Και την στιγμή που ήθελα να κάνω θετικές σκέψεις, πάντα ο διάολος ερχόταν στο μυαλό και με τριβέλιζε με τις αντίθετες. Ώσπου μια μέρα... τέλος!
ReplyDeleteΜακάρι να μην συμβεί και σε σένα κάτι τέτοιο και να γυρίσει. Το στρατιωτικό είναι ένα μεγάλο διάστημα για να φανεί πόσο αντοχές έχει μια σχέση. Μακάρι να πάνε όλα καλά.
Φιλιά κι εξοπλήσου με υπομονή!