Μετά από δύο χρόνια κοινής ζωής, πως γίνεται να συνηθίσεις την απουσία του για ένα χρόνο; πως γίνεται να συνηθίσεις να μην τον βλέπεις, να μην τον αγγίζεις, να μην τον φίλας, να μην κοιμάσαι στην αγκαλιά του τα βραδιά για ένα χρόνο; πως γίνεται ζήσεις χωρίς αυτόν για ένα χρόνο; πως το συνηθίζεις; έκανα το λάθος να τα σκεφτώ όλα αυτα σήμερα.. Δεν μπορούσα να σταματήσω να κλαίω, να πονάω, να νιώθω την καρδιά μου να σταματάει.. Ένιωθα ότι δε θα μπορέσω να μείνω σ'αυτό το σπίτι μόνη μου, χωρίς αυτόν.. Ένιωθα να πνιγόμαι..
Δεν εχω ξανάνιώσει πότε κάτι τέτοιο και φοβάμαι.. Φοβάμαι ότι δε θα τα καταφέρω..
Και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να γράφω αφού δεν εχω κανέναν για να μιλήσω.. Το κύμα θλίψης, στενοχώριας, πνιγμού και φόβου ξανάρχεται.. Καληνύχτα σας..
Θα πρέπει να σε παρηγορήσει μόνο η σκέψη πως θα υπάρξουν μέρες μέσα σε αυτό το χρόνο που θα είστε μαζί. Είναι σκληρή η δοκιμασία την ξέρω και την έχω ζήσει. Πρέπει να φανείς δυνατή και να αντέξεις. Όλο αυτό το διάστημα θα φανεί που πραγματικά βαδίζει η σχέση σας.
ReplyDelete