Live.. Laugh... Love....

Αλλάξαμε σπίτι, γίναμε κριτές, χρονομέτρες, roadbookoves, σχεδιάσαμε αγώνα, παντρέψαμε όλους τους φίλους μας, και έχουμε να παντρέψουμε άλλους τόσους μέσα στο χρόνο, κλείσαμε τα τριάντα, βρήκαμε το γατούλι μας το snarf, γιορτάσαμε, γελάσαμε, μαυρίσαμε... Τόσα υπέροχα πράγματα έγιναν αυτά τα χρόνια...

Κι όμως για κάποιο λόγο επισκιάζονται όλα από την δυστυχία, τον πόνο, που σου προκαλούν οι αδικίες της ζωής... Πρώτα ο αγαπημένος μου πάππους, μετά από λάθη του γιατρού του, μας έφυγε. Μετά ο Τασούλης δεν άντεξε παραπάνω τον καρκίνο και αποφάσισε να μετακομίσει εκεί ψηλά. Τώρα ο Παναγιώτης παλεύει με τη λευχαιμία...

Νέοι άνθρωποι (γιατί και ο παππούς μου μικρός θεωρούνταν στις μέρες μας, 65 χρόνων) φεύγουν και το μόνο που έχεις να τους θυμάσαι είναι οι αναμνήσεις. Νέοι άνθρωποι αρρωσταίνουν και το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να τους δίνει κουράγιο..

Και μετά η ζωή συνεχίζεται... Θα συνεχίσουμε να πηγαίνουμε σε αγώνες, θα συνεχίσουμε να γράφουμε roadbook και να σχεδιάζουμε αγώνες, θα συνεχίσουμε να παντρεύουμε τους φίλους μας, να μεγαλώνουμε, να γιορτάζουμε, να γελάμε... Θα συνεχίσουμε γιατί πρέπει να ζήσουμε.. Γιατί θέλουμε να ζήσουμε.. Γιατί αυτοί θα ήθελαν να ζήσουμε και να κάνουμε όλα αυτά που αυτοί δεν έκαναν...

Γι'αυτό σταματήστε να γκρινιάζετε για τα προβλήματα που μπορεί να έχετε, γιατί πραγματικά είναι μηδαμινά μπροστά στην αρρώστια και στο θάνατο, και ΖΗΣΤΕ, ΓΕΛΑΣΤΕ, ΑΓΑΠΗΣΤΕ!!!!!