Πρωτη φορα στη ζωη μου νιωθω τοσο...
αχρηστη, ασχημη, ανικανη.. Κι ολα αυτα εξαιτιας ενος ανθρωπου.. Ενος ανθρωπου που αγαπαω με ολο μου το ειναι, αλλα δεν ειναι αρκετο.. Ουτε αυτο ουτε το να κραταω ενα σπιτι μονη μου, το να κανω ταξιδια αστραπη οπου κι αν βρισκεται, το γυμναστηριο για να εχω ενα σωμα που να τον ελκυει περισσοτερο, η αλλαγη στο ντυσιμο μου για να μην ντρεπεται να κυκλοφορει μαζι μου.. Τιποτα απο ολα αυτα δεν ειναι αρκετα.. Δεν τα εκανα για εκεινον μονο, τα εκανα και για τον εαυτο μου, αλλα οταν σ'εκεινον δεν αρεσουν πως να νιωσω καλα εγω? Οταν και το παραμικρο που κανω τον ενοχλει και μου βαζει τις φωνες, οταν δεν βρισκει τιποτα που να τον συγκινει πως να νιωσω? Οταν με κοιταει και στρεφει το βλεμμα του αλλου, οταν ειναι ο μοναδικοσ που δε βλεπει κατι καλο πανω μου, τι να κανω? Δεν εχει μεινει τιποτα να κανω.. Μονο να φυγω.. Ομως δε θελω να φυγω.. Γιατι υπαρχουν αυτες οι λιγεσ, οι ελαχιστες στιγμες που με κοιταει λες και ειμαι ολος του ο κοσμος.. Γι'αυτες τις στιγμες ζω.. Γι'αυτες υπομενω τα παντα κι ελπιζω να γινει κατι που θα του αλλαξει τα μυαλα προς το καλυτερο..
No comments :
Post a Comment
through your eyes