Και ξαφνκά συνειδητοποιείς ότι είσαι μόνη σου στο σπίτι.. Δεν υπάρχει κανείς να σε αγκαλιάσει ενώ κάθεσαι στον καναπέ.. Δεν υπάρχει κανείς να σου γκρινιάξει για τη σοκολάτα που θα φας βραδιάτικα.. Δεν υπάρχει κανείς να βάλει σε τάξη το σπίτι καόντας το άνω κάτω.. Δεν υπάρχει κανείς να σε ξυπνάει το βράδυ.. Δεν υπάρχει κανείς... Είσαι μόνη.. Και το συνειδητοποίησες τώρα που κάθεσαι στον κανάπε και...είσαι μόνη και ένα βάζο με γλυκό του κουταλιού σε περιμένει στην κουζίνα..
Τελικά δεν είσαι μόνη..
Αχ! Αργυρούλα μου γλυκιά! Ξέρεις πόσες φορές το έχω νιώσει αυτό; Η μοναξιά ώρες-ώρες γίνεται ο χειρότερος εχθρός του εαυτού μας. Μην το βάζεις κάτω όμως! Εγώ κάτι τέτοιες ώρες σηκωνόμουν κι έβγαινα να περπατήσω. Κατέληγα στην θάλασσα. Καθόμουν σε ένα παγκάκι και την αγνάντευα. Κι άφηνα τις σκέψεις μου να τις παρασύρει μαζί της. Άσχετα αν στο πίσω μέρος του μυαλού μου ευχόμουν να γινόταν ένα θαύμα και να ερχόταν εκείνος έτσι ξαφνικά για να γεμίσει το κενό της απουσίας του.
ReplyDeleteΦιλιά πολλά και δείξε δυνατή καλή μου!
Μακάρι να είχα κι εγω τη θάλασσα δίπλα μου και να αφηνα τα κύματα να πάρουν όλες μου τις σκέψεις μακρυα.. Αντ'αυτού τα απογεύματα έχω το γυμναστήριο και τα βράδια ένα καλό βιβλίο.. Κακά τα ψέμματα όμως τίποτα δεν είναι σαν την αγκάλια του.. Και αυτό είναι που φοβάμαι.. Ότι δεν θα την ξαναέχω.. Γι'αυτό νιώθω μόνη..
ReplyDelete